17 Μαρτίου 2024

Τεύχος 43, Μάρτιος 2024

Το νέο τεύχος του Retro Planet (Μάρτιος 2024) είναι γεγονός. Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το μοναδικό ελληνικό έντυπο περιοδικό με αντικείμενο το retro computing και το retro gaming επιστρέφει και πάλι δυναμικά.

Στο νέο τεύχος του Retro Planet μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα στα παιχνίδια μπάσκετ της Amiga στα πλαίσια της στήλης Kourias Mediatation.

Στις 16 σελίδες των game reviews παρελαύνουν τα Final Fight Enhanced (Amiga), Area 51: The Roswell Incident (ZX Spectrum), Darkula 64 (Amstrad CPC), Speccy Soccer (ZX Spectrum 128K), Area 51 (Amstrad CPC), Chemi Chaos (ZX Spectrum), El Linaje Real (Amstrad CPC), Fitris (ZX Spectrum) και το καταπληκτικό Tetris Recoded (Commodore 64).




To κεντρικό θέμα του 43ου τεύχους του Retro Planet είναι το αξέχαστο Wip3out της Psygnosis, ένα παιχνίδι που έγραψε ιστορία στο Sony PlayStation, από το πάλαι ποτέ κραταιό software house του Liverpool. Ποιοι βρίσκονταν πίσω από το εμβληματικό αυτό video game, πώς αναπτύχθηκε, ποια ήταν η επίδρασή του στην gaming ιστορία, όλα επεξηγούνται αναλυτικά σε ένα σούπερ αφιέρωμα 10 σελίδων από τον συντάκτη του περιοδικού Στέφανο Καρούσο!



Παραμένοντας σε gaming χωράφια, το άρθρο Amstrad Games Class of '92 μας παρουσιάζει τους 20 κορυφαίους τίτλους από τη χρονιά της Ολυμπιάδας της Βαρκελώνης για το all-time classic μηχάνημα του sir Alan Sugar.


Στα hardware reviews μπορείτε να διαβάσετε για ένα καταπληκτικό cartridge για τον Commodore 64, το Mini Gangcart και τον μικρό του αδερφό, το Ogryzek. Στα πλαίσια της στήλης Adventureland παρουσιάζεται το (πολύ ιδιαίτερο) The Neverhood, ενώ το τεύχος ολοκληρώνεται με το κλασικό Let there be Rock των AC/DC από τον συντάκτη μουσικών θεμάτων του περιοδικού (και όχι μόνο) Ιορδάνη Κιουρτσίδη.



Όσοι και όσες ενδιαφέρεστε για το νέο τεύχος του Retro Planet μπορείτε να το παραγγείλετε στέλνοντας email στη διεύθυνση retroplanetmagazine AT gmail DOT com ή χρησιμοποιώντας τη φόρμα που θα βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού (www.retroplanet.gr).

25 Ιανουαρίου 2024

Τεύχος 42, Δεκέμβριος 2023

Ναι, εντάξει, μπράβο, σκίζετε από παρατηρητικότητα. Συγχαρητήρια. Το 'χετε. Απλά - φιλική συμβουλή - μην εγκαταλείψετε τη δουλειά σας για να γίνετε ντετέκτιβς, καθώς παίζει και να αποτύχετε.

Σας ζητάμε ένα μεγάλο συγγνώμη που ξεκινήσαμε έτσι φουριόζοι, αλλά να, κάποιος ακούστηκε εκεί πίσω στη γαλαρία να φωνάζει "τι Δεκέμβριος 2023 μου τσαμπουνάτε, εδώ πάει να τελειώσει ο Γενάρης του '24". Ε, να, αυτά είναι που δε μπορούμε. Έχουμε που έχουμε τον καημό μας που εδώ και πάνω από 5 χρόνια δεν μας δίνεται η δυνατότητα να κυκλοφορήσουμε ένα κανονικό Χριστουγεννιάτικο τεύχος λόγω των ανειλημμένων υποχρεώσεων του DTP artist μας, έχουμε κι εσάς από πάνω να μας πικάρετε. Λες κι εμάς δε μας ενοχλεί να βγάζουμε το τεύχος του Δεκεμβρίου με ένα, ενάμιση μήνα καθυστέρηση και μετά να τρέχουμε και να μη φτάνουμε για να ετοιμάσουμε το τεύχος του Μάρτη με το μισό χρόνο απ' ότι συνήθως στη διάθεσή μας. Γι' αυτό σας λέμε, αφήστε τη γκρίνια και την καζούρα, το να ανακοινώνουμε τέλη Ιανουαρίου την κυκλοφορία του τεύχους Δεκεμβρίου πονάει πρώτα και πάνω απ' όλους εμάς που το γράφουμε. Έτσι νιώθουμε, τουλάχιστον - τι, να σας λέμε ψέματα;

Στο 42ο (γουάου!) τεύχος του Retro Planet κυριαρχούν τα Amiga games, με αναλυτική παρουσίαση του Reshoot Proxima 3 αλλά και συνέντευξη του δημιουργού του, Richard Lowenstein, ενώ δοκιμάζονται ενδελεχώς και σας σερβίρονται και τα Aquabyss, Wonder Boy και Xevious.



Κάτι ακόμα σχετικό με την Amiga είναι και το μεγάλο θέμα του νέου τεύχους, δηλαδή η συνέντευξη της Moya Jackie McGeough που πιθανότατα τη γνωρίζετε ως Cammy στα Αμιγκικά δρώμενα.


Στα πλαίσια της στήλης 8 Magic bits παρουσιάζεται η ενδιαφέρουσα ιστορία ενός πολύ ξεχωριστού υπολογιστή από τις αρχές των 80s, του (σπάνιου, πλέον) Jupiter Ace, ενώ τα game reviews πέραν όσων αναφέρθηκαν παραπάνω συμπληρώνουν και τα The Dark Veil (ZX Spectrum), Mancave (Commodore 64), Gamex 2 (ZX Spectrum) και BurgerTime (Commodore 64). Για να μη νομίζετε ότι λείπει ο Μάρτης (Amstrad) από τη Σαρακοστή έχουμε αναλυτική καταγραφή και ανάλυση των 10 καλύτερων παιχνιδιών του φετινού CPCRetroDev ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και από Amiga μεριά με το κομμάτι για τις διοργανώσεις του AmiGameJam και τα games που ξεχώρισαν.


Στα πλαίσια της στήλης Adventureland το 42ο τεύχος του Retro Planet φιλοξενεί το Wrath of the Gods ενώ το Σκάσε κι Άκου καταπιάνεται με το ξεχωριστό The Real Thing των Faith No More. Εάν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το Retro Planet εξερευνήστε τα παλαιότερα τεύχη στο επίσημο website του περιοδικού, το www.retroplanet.gr. Εάν θέλετε να επικοινωνήσετε με τη συντακτική ομάδα χρησιμοποιήστε την ειδική φόρμα στην παραπάνω ιστοσελίδα ή στείλτε email στο retroplanetmagazine AT gmail DOT com.


22 Σεπτεμβρίου 2023

Τεύχος 41, Σεπτέμβριος 2023

Fanzine. Γραμμένο στα ελληνικά. Με όχι και ιδιαίτερα δημοφιλή θεματολογία (retro computing/retro gaming) και εσκεμμένο αποκλεισμό πιασάρικων αλλά ξενέρωτων θεμάτων (οτιδήποτε σχετικό με τη Nintendo, με λίγα λόγια). Το οποίο fanzine, σε πείσμα των καιρών, κυκλοφορεί αποκλειστικά και μόνο σε έντυπη μορφή και κάνει το ντεμπούτο του εν μέσω κρίσης (Σεπτέμβριος του '13) αψηφώντας επιδεικτικά ό,τι συνέβαινε γύρω μας και κατάτρωγε τις ψυχές μας εκείνο τον καιρό, σε τούτη την ταλαίπωρη γωνιά του κόσμου. Αυτό το μήνα το περί ου ο λόγος Retro Planet έσβησε τα 10 (ολογράφως: δέκα) κεράκια του και μπαίνει στον 11ο χρόνο της ζωής του. Με το 41ο τεύχος του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Φυσικά, ένα τεύχος τόσο σημαδιακό όσο το τρέχον, θα ήταν μάλλον απίθανο να μην χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη θεματολογία. Έτσι, στο εξώφυλλο και στις σελίδες του νέου Retro Planet κυριαρχεί το μεγάλο αφιέρωμα για το Ελληνικό software που κυκλοφόρησε για τους υπολογιστές της σειράς CPC της Amstrad. Μιλάμε για μία από τις πλέον αγαπημένες πλατφόρμες στην Ελλάδα, καθώς οι all-in-one CPC 464/664 και 6128 ταίριαζαν γάντι στο περιορισμένο βαλάντιο του μέσου Έλληνα κομπιουτερά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Θυμηθείτε λοιπόν μέσα από τις σελίδες του Retro Planet τις πρώτες προσπάθειες δημιουργίας επαγγελματικού - και όχι μόνο - λογισμικού ευρείας κυκλοφορίας από Έλληνες για Έλληνες.



Ένα άλλο θέμα που κυριαρχεί στις σελίδες του Retro Planet και είναι εξίσου ενδιαφέρον και σίγουρα θα συζητηθεί είναι η χειμαρρώδης συνέντευξη του Μάνου Καρκαλέμη. Ο πρώην συντάκτης του πάλαι ποτέ ένδοξου και αγαπημένου PC Master μας αποκαλύπτει με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που φτιαχνόταν το κλασικό περιοδικό, τα ποσά με τα οποία αμείβονταν οι συντάκτες, τις σχέσεις τους με την εργοδοσία, την πολιτική της εκδοτικής εταιρίας αλλά και το πόσο (δεν) έγινε προσπάθεια να συνεχιστεί η κυκλοφορία του και μετά το τεύχος 303. Για όλους όσους υπήρξαν σε κάποια φάση της ζωής τους τακτικοί αναγνώστες του PC Master η συνέντευξη του Μάνου είναι ένα απρόσμενο και υπέροχο δώρο. Μη διανοηθείτε να τη χάσετε!


Επειδή όμως το Retro Planet έχει αφήσει το στίγμα του και με τα άφθονα reviews νέων παιχνιδιών, στο 41ο τεύχος παρελαύνουν και δοκιμάζονται από τους συντάκτες του περιοδικού τα Zeta Wing II, Frutti, Bloktris, Let's Invade 2, Missile Defence, Mike Mech, Revenge of Trasmoz και Devil's Temple.



Η στήλη Adventureland φιλοξενεί το Blue Force, τον άτυπο διάδοχο του Police Quest, και μέσα από τις σελίδες του Lost Treasures εμφανίζεται ένα ακόμα adventure game, το παλαιότερο μεν, εμβληματικότερο δε, Castle of Terror. Το 41ο τεύχος κλείνει όπως και τα προηγούμενα με… μουσική! Στα πλαίσια της στήλης Σκάσε κι Άκου παρουσιάζεται το album Violator των Depeche Mode. Enjoy the Silence, then!
Εάν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το Retro Planet εξερευνήστε τα παλαιότερα τεύχη στο επίσημο website του περιοδικού, το www.retroplanet.gr. Εάν θέλετε να επικοινωνήσετε με τη συντακτική ομάδα χρησιμοποιήστε την ειδική φόρμα στην παραπάνω ιστοσελίδα ή στείλτε email στο retroplanetmagazine AT gmail DOT com.

28 Ιουνίου 2023

Τεύχος 40, Ιούνιος 2023

Ο μουντός και βροχερός Ιούνιος που ολοκληρώνεται μεθαύριο κλείνει με ένα χαρμόσυνο νέο, καθώς το Retro Planet, το μοναδικό αποκλειστικά έντυπο περιοδικό για το retro computing και το retro gaming στη χώρα μας ολοκληρώνει τον 10ο χρόνο κυκλοφορίας του με το νέο, 40ο του τεύχος. Αν και το Retro Planet του Ιουνίου κυκλοφόρησε με κάποιες μέρες καθυστέρηση, υπόσχεται να μας αποζημιώσει όλους με την πλούσια ύλη του, που, ως συνήθως, χαρακτηρίζεται από αρκετά μεγάλη ποικιλία.

Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν. Στο 40ο τεύχος του Retro Planet η ύλη ξεκινάει με την κλασική και αγαπημένη στήλη 8 Magic bits, που αυτή τη φορά καταπιάνεται με τον τελευταίο 8μπιτο υπολογιστή που κυκλοφόρησε η Commodore, τον Commodore 128.

Ακολουθεί η στήλη Kourias Meditation με τον εκ Μαγνησίας ορμώμενο Αμιγκά συντάκτη να ερευνά τι συνέβη στο πέρασμα των χρόνων στα κλασικότερα software houses που δημιουργούσαν back in the day λογισμικό για την Amiga.

Ακολουθούν μέσα σε 16 χορταστικές σελίδες τα gaming reviews, με τους συντάκτες του περιοδικού να παίζουν μέχρι... τελικής πτώσης τα Blastopia DX, Cracky, Ramiro el Vampiro IV, Mire Mare, Hyperdrive, Lester, Parsec και Relentless.



Καθώς πριν από λίγο καιρό έλαβε χώρα το 9o Amicamp αλλά και το τουρνουά SWOS Sensible Days '23, το Retro Planet φιλοξενεί εκτενές ρεπορτάζ από τις διοργανώσεις που μάζεψαν - για τελευταία ίσως φορά - τους εν Ελλάδι Αμιγκάδες στον χώρο του Found.ation μιας και του χρόνου το event θα διεξαχθεί σε άλλο venue.


Οι φανατικοί αναγνώστες του Retro Planet γνωρίζουν φυσικά ότι οι συντάκτες του περιοδικού αρέσκονται στη συγγραφή πολυσέλιδων αφιερωμάτων πολλών χιλιάδων λέξεων. Αυτή τη φορά την τιμητική της έχει η ιστορική (και ακόμα ζωντανή) Team 17. Απολαύστε κάθε βήμα της ενδιαφέρουσας ιστορίας του εμβληματικού software house.

Το 40ο τεύχος του Retro Planet ολοκληρώνεται με τις κλασικές και αγαπημένες στήλες της Ταινιοθήκης, του Adventureland και του "Σκάσε κι Άκου". Στο τρέχον τεύχος μέσα από τις στήλες αυτές παρελαύνουν πολύ βαριά ονόματα, καθώς τα θέματά τους αντίστοιχα είναι τα Tetris (the movie), The Dig και το Live After Death των Iron Maiden. Not bad, eh?


Όσοι ενδιαφέρεστε για το Retro Planet επικοινωνήστε με τους ανθρώπους του περιοδικού στέλνοντας email στο retroplanetmagazine AT gmail DOT com.

20 Μαΐου 2023

Ο Νίκος Ανερούσης στο Retro Planet

Συνέντευξη με το Νίκο Ανερούση, δημιουργό των θρυλικών χειριστηρίων της "Aneroussis Control"

από τους Κώστα "dinohatzi" Χατζηβασιλείου και Νίκο "Maletoth" Κανελλόπουλο


Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 αναδείχθηκαν διάφορα διλήμματα στο χώρο του computing, όπως Spectrum vs Amstrad, Αmiga vs Atari ST, αλλά και Kick Off vs Sensible Soccer. Σχετικό ερώτημα όσον αφορά τα χειριστήρια δεν τέθηκε ποτέ στη χώρα μας, αφού συμφωνούσαμε όλοι παμψηφεί ότι τα joysticks του Νίκου Ανερούση, ιδιοκτήτη της Aneroussis Control, ήταν ό,τι πιο ανθεκτικό και ταυτόχρονα χρηστικό υπήρχε στην Ελληνική αγορά, μακράν του δεύτερου. Όσο για τους ξένους, αφήστε τους ακόμα να παλεύουν με τα Quickshot  και τα Competition Pro!

Πάντα είχαμε απορίες λοιπόν, για το πώς βρέθηκε στο χώρο του computing ο συγκεκριμένος δημιουργός, πότε ξεκίνησε, τι δυσκολίες αντιμετώπισε, και τι εμπειρίες απεκόμισε. Μέσα από συζητήσεις στο forum του amigaplanet.gr, αποφασίσαμε να ψάξουμε το Νίκο Ανερούση, ο οποίος, για καλή μας τύχη, όχι μόνο εντοπίστηκε εύκολα, αλλά ήταν και πολύ δεκτικός στην ιδέα να συζητήσει μαζί μας. Πήγαμε λοιπόν στο χώρο του στο Αιγάλεω, όπου παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας, και πιάσαμε μια ωραία συζήτηση, σαν φίλοι από τα παλιά. Πάμε λοιπόν!


Κύριε Ανερούση, πείτε μας λίγο για τη ζωή σας πριν τα χειριστήρια.

Καταρχάς να με λέτε Νίκο. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, δεν είχα επαφή με το χώρο των υπολογιστών από εμπορικής πλευράς. Ανήκα στο πολιτικό προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας, και ήμουν απλά ένας user που γούσταρε να παίζει video games, πρώτα στα "ουφάδικα" και έπειτα και στους προσωπικούς υπολογιστές.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου υπολογιστής;

Πρώτος μου υπολογιστής ήταν ο ZX Spectrum κάπου στα  τέλη 1982 με αρχές 1983, τον οποίο απέκτησα όταν ήμουν 25 χρονών.

Χρονικά πότε ξεκινάει η ενασχόλησή σου με το χώρο των υπολογιστών από εμπορικής πλευράς;


Η εμπλοκή μου με το χώρο ήταν καθαρά συμπτωματική. Ξημεροβραδιαζόμασταν με τον αδερφό μου παίζοντας video games στον Spectrum, και κυρίως το "Bruce Lee", που ήταν το αγαπημένο μου! Τότε ήταν δύσκολες οι εποχές, οπότε τη βγάζαμε μέσα, παίζοντας ταβλάκι και video games. Τα joysticks όμως, δε "φτουράγανε" με τίποτα! Ξέρετε, εκείνα με τον ψηλό μοχλό που έσπαγαν στο δευτερόλεπτο (γέλια). Αποφασίσαμε λοιπόν με τον αδερφό μου να φτιάξουμε εμείς ένα μοχλό που να άντεχε στα δύσκολα.
 
Πως ξεκίνησε λοιπόν ο σχεδιασμός των χειριστηρίων;

Ο σχεδιασμός έγινε στο "γόνατο", μη φανταστείς τίποτα συγκλονιστικό. Στην κουζίνα του σπιτιού, παρέα με τον αδερφό μου, το σχεδιάσαμε και το μοντάραμε επιτόπου. Τον πρώτο καιρό βελτιώναμε συνεχώς το αυτοσχέδιό μας χειριστήριο, και κάναμε ενδελεχή test ως gamers και οι ίδιοι! Μέχρις ότου καταλάβαμε ότι είχαμε φτιάξει κάτι γερό, τουλάχιστον σε σχέση με τα υπάρχοντα χειριστήρια του τότε, είτε ελληνικά είτε ξένα, οπότε είπαμε να το κυνηγήσουμε και εμπορικά. Τότε είχε ξεκινήσει να ανεβαίνει και ο χώρος των υπολογιστών, οπότε είδαμε ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα.

Μίλησε μας λίγο για το πρώτο χειριστήριο που δημιουργήσατε με τον αδερφό σου.

Ξεκινήσαμε με ένα μεταλλικό λεβιεδάκι που προμηθευτήκαμε από κάποιον στο Κερατσίνι (ο οποίος έφτιαχνε εξαρτήματα για σχεδόν όλα τα ουφάδικα που παίζαμε στα τέλη του '70). Μου είχε πει μάλιστα ότι είχε βασιστεί σε αντίστοιχα αγγλικά εξαρτήματα για το σχεδιασμό του λεβιέ, τον οποίο να σας ομολογήσω ότι μας τον έδινε αρκετά ακριβά για την εποχή, περίπου 1.000 δραχμές!


Τα υπόλοιπα κομμάτια του χειριστηρίου;

Το σασί το αγοράσαμε από μαγαζί με ηλεκτρικά είδη, ουσιαστικά είναι ένα συνηθισμένο κουτί για γενικές ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και καλωδιώσεις. Τα switcherάκια τα βρίσκαμε και αυτά εύκολα στο εμπόριο, αφού είναι γενικής χρήσης, τότε ήταν ταϊβανέζικης προέλευσης. Και πήραμε και μια τετράδα βεντούζες από άλλα χειριστήρια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι παίρνουμε το λεβιεδάκι, το εφαρμόζουμε πάνω σε ένα κουτί, μια ταστιέρα που είχα βρει από κάτι άχρηστα ανταλλακτικά της Αεροπορίας. Το τρυπήσαμε από εδώ, το τρυπήσαμε από εκεί, του βάλαμε καρόβιδες, παλεύαμε με καλώδια και καλωδιώσεις, ανοίγοντας παράλληλα και τα εισαγόμενα joysticks ώστε να καταλάβουμε τη συνδεσμολογία, μέχρι που το πετύχαμε. Αυτό ήταν που μου άρεσε πάρα πολύ από εκείνη την εποχή: το ψάξιμο, ο πειραματισμός, η δοκιμή. Και σιγά-σιγά, μετά τις πολλές δοκιμές, το φέραμε και στην παραγωγή, κάπου στο 1986.
 
Θυμάσαι την πρώτη σου εμπορική συναλλαγή;

Ναι, ήταν σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρα και 3ης Σεπτεμβρίου, όπου πήγαμε να δείξουμε το χειριστήριο που είχαμε φτιάξει, και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μας ρωτάει ο καταστηματάρχης:
- Είναι καλό βρε παιδιά;
- Ναι, καλό είναι.
- Δε σας βλέπω και πολύ σίγουρους (γέλια)!
- Είναι, είναι, εμείς με αυτό παίζουμε και αντέχει!
- Εντάξει, αφήστε μου ένα και βλέπουμε.
Μας παίρνει που λέτε την επόμενη μέρα και μας λέει "Φέρτε μου καμιά δεκαριά!".
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πρώτα 12άδες και μετά κούτες, και τις πηγαίναμε στα κομπιουτερομάγαζα στα Εξάρχεια. Θυμάμαι μάλιστα, που εμείς βάζαμε λίγο λαδάκι στη μπίλια για καλή τριβή και απόκριση του μοχλού. Και ενίοτε κατά τη μεταφορά μπορεί να χυνότανε λίγο λάδι στην επιφάνεια του χειριστηρίου, και άφηνε ένα ίχνος. Και αντί να ενοχλούνται οι καταστηματάρχες, μας λέγανε ότι οι πελάτες ζητάγανε επίμονα να αγοράσουν από το "λαδωμένο"(γέλια)!
 
Ήσουν ο πρώτος στο χώρο χρονικά;

Όχι, πρώτος στο χώρο κατασκευής χειριστηρίων ήταν ο Γιάννης της JSM. Αλλά θεωρώ ότι το προσέγγισε το θέμα πολύ εμπορικά, δηλαδή χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν πιο φθηνά υλικά για να έχει αρκετό κέρδος. Ίσως στην πορεία να είχε δίκιο, αλλά τότε δεν συμφωνούσα με αυτή την προσέγγιση.

Ποια ήταν τα προϊόντα που είχες κυκλοφορήσει, και προς τι οι συχνές αλλαγές στις ονομασίες των χειριστηρίων σου;

Ουσιαστικά ήταν η ίδια βάση, την οποία βελτιώναμε συνεχώς, είτε το λέγανε "Star Fighter", είτε "Super Stick", είτε "Pacman", είτε "Tomahawk". Μας την "έδινε" βασικά πάνω στο μοντάρισμα, και αλλάζαμε τον τίτλο ή πετάγαμε ένα "For ever". Όπως έλεγαν και οι Αεκτζήδες "ΑΕΚ for ever"!

Τι ομάδα είσαι, μιας και το έφερες στην κουβέντα;

Αιγάλεω είμαι, αλλά πια δεν ασχολούμαι και τόσο φανατικά. Παλιά πήγαινα πολύ γήπεδο, αλλά είχα μπλέξει σε κάτι επεισόδια, και αποφάσισα ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι.


Επιστρέφοντας στα χειριστήρια, με τα παιδιά της CMS ή της JSM τι σχέση είχατε;

Τότε μια και δεν ήμασταν πολυεθνικές, δεν υπήρχε έχθρα. Τα λέγαμε σε φιλικό τόνο, παρότι ήτανε ανταγωνιστές στο χώρο.

Πάντως από τον τρόπο που μου περιγράφεις, δεν έβγαλες χρήματα, τουλάχιστον στην αρχή.

Προφανώς όχι! Επειδή βάζαμε από την τσέπη μας για να φέρουμε τα εξαρτήματα και να τρέξουμε την όλη παραγωγή, χρειάστηκε κάποιο διάστημα για να πεις ότι βγάλαμε κάποια ικανοποιητικά λεφτά. Ουσιαστικά, με το Pacman ήρθανε καλύτερα χρήματα. Αλλά πάντα για μας ήταν 2ο χαρτζιλίκι, και όχι βιοποριστική ανάγκη, όπως ίσως για κάποιους άλλους.

Σε κάποιες διαφημίσεις στον ειδικό τύπο, αναφερόταν το όνομα "Delta Computers" ως διανομέας σου.


Ήταν μια εισαγωγική εταιρεία που έφερνε spares και αναλώσιμα, από Ταϊβάν κυρίως. Ήμασταν φίλοι με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος μας ώθησε να γίνουμε αποκλειστικά σχεδιαστές, και να αναλάβει αυτός την προώθηση των προϊόντων μας. Και είχε δίκιο. Θυμάμαι ότι είχε ξεκινήσει και ο ίδιος παραγωγή joysticks αλλά δεν περπάτησε. Η PIM software ήταν επίσης διανομέας μας, και με αυτούς είχαμε καλές σχέσεις.
 
Πες μας για τη διαδικασία παραγωγής;


Η παραγωγή γινότανε βάσει των καλουπιών που είχα σχεδιάσει σε ένα μηχανουργείο στο Ρουφ, πίσω από τη Γεωπονική σχολή.

Τα εξαρτήματα ερχόντουσαν από έξω;

Οι βεντούζες ήταν καθαρά ελληνικής παραγωγής. Το ίδιο και ο λεβιές. Ουσιαστικά μετά από ένα σημείο, μόνο τα διακοπτάκια ήταν εισαγωγή. Και είχαμε διαλέξει τα καλύτερα, γιατί βασίζονταν σε ελατήριο, το οποίο πρακτικά είναι αθάνατο, σε σχέση με άλλα διακοπτάκια που βασίζονταν σε λαμάκια, τα οποία με τη συνεχή χρήση έσπαγαν. Το ίδιο ισχύει και για το μπουτόν. Μην φανταστείτε ότι τα πράγματα τότε ήταν τόσο απλά όπως τώρα: sites και emails δεν είχαμε. Για να παραγγείλω μια παρτίδα switches από εξωτερικό, πήγαινα σε ένα γραφείο στους Αμπελόκηπους που είχε fax, το οποίο και με χρέωνε! Τότε ήταν πολυτέλεια το fax βλέπεις. Και χρειαζόταν να βρούμε και άτομο να μιλάει τη γλώσσα του εκάστοτε προμηθευτή που απευθυνόμασταν, γιατί δεν μίλαγαν όλοι Αγγλικά!


Κοστολογικά την είχες αποτιμήσει την όλη διαδικασία;

Αναλυτικά δεν είχα κάτσει να αποτυπώσω κόστη, εργατοώρες κτλ. Τα καλούπια είχαν κοστίσει γύρω στα 1,5-2 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία σταδιακά τα απόσβεσα, αλλά πότε δεν τα υπολόγισα επακριβώς. Και η παραγωγή προχώραγε ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των εξαρτημάτων, αν τελειώνανε τα εξαρτήματα, παραγγέλναμε νέα, και με την παραλαβή, συνεχίζαμε την παραγωγή. Όλα μόνος μου τα έκανα ουσιαστικά, μέχρι και τις σακούλες και τα κουτάκια τα έψαχνα από εδώ και από εκεί. Όταν έχεις όρεξη, όλα γίνονται! Κάποια στιγμή μόνο είχα φέρει και δύο φίλους και με βοηθάγανε τα απογεύματα στο μοντάρισμα.

Οπότε και όλα τα χειριστήρια που έχουμε εμείς τώρα, είναι 100% δικού σου σχεδιασμού και παραγωγής;

Ναι, είναι όλα παιδιά μου!
 
Από θέμα χρόνου;

Δεν το είχα μελετήσει ενδελεχώς. Βάσει των παραγγελιών που δεχόμουν, σε συνάρτηση με την ανάγκη σε εξαρτήματα, κινούμουν ανάλογα.

Πες μας λίγο για την εξωτερική εμφάνιση και την συσκευασία.

Όσο πούλαγε το προϊόν, βελτίωνα σταδιακά και την εξωτερική εμφάνιση. Για παράδειγμα, αφού έφτασα να κάνω μεγάλη κατανάλωση στον πλαστικατζή, προσφέρθηκε να μου βάλει το σήμα της εταιρείας στο κάτω μέρος των χειριστηρίων, κάτι σαν σφραγίδα! Η πακετοποίηση επίσης, στο εργαστήριο γινόταν. Και τα μαγαζιά ήταν έτοιμα και περιμένανε ανυπόμονα! Και καμιά φορά δεν μπορούσαν να περιμένουν να τα πάω εγώ, και ερχόντουσαν οι ίδιοι στο εργαστήριο να τα πάρουν! Η δε εξωτερική συσκευασία ήταν μινιμαλιστική, από συνειδητή επιλογή μου. Δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον πελάτη, ότι παίρνει τάχα μου κάτι φανταχτερό. Ήθελα να τον κερδίζει το περιεχόμενο, όχι το περιτύλιγμα.

Όσον αφορά τα σχεδιάκια πάνω στα χειριστήρια;

Είχα δει σε Αμερικάνικα πολεμικά αεροπλάνα, δίπλα στο αστέρι να υπάρχουν δύο γραμμούλες αριστερά και δεξιά, οπότε το αποτύπωσα πάνω στο κουτί του χειριστηρίου. Το ίδιο και με το αστέρι στις κατευθύνσεις του μοχλού.

Η τιμή πως προσδιοριζόταν;

Βάσει της αγοράς. Βλέπαμε πόσο περίπου κινούνταν οι τιμές, βλέπαμε ότι βγαίναμε, οπότε ξέραμε περίπου πόσο να το αποτιμήσουμε.

Έστελνες και επαρχία;

Όχι, με αυτά ασχολούνταν τα μαγαζιά και οι αντιπρόσωποί μου.
 
Σκέψεις για το εξωτερικό;

Από κάποιες συζητήσεις που είχαμε κάνει με φίλους και συνεργάτες, μας είχαν πει ότι θα "περπάταγε" σίγουρα, π.χ. στη Γαλλία, στην Ισπανία. Αλλά ουσιαστικά δεν ασχοληθήκαμε με την προοπτική του εξωτερικού, γιατί αποφασίσαμε να απασχοληθούμε σε άλλες δραστηριότητες.


Να ξέρεις πάντως ότι ακόμα οι ξένοι δεν γνωρίζουν τι εστί Τomahawk. Τώρα μόλις βγάλανε ένα παρόμοιο stick, στο πολύ πιο χοντροκομμένο όμως.

Μου κάνει εντύπωση, δουλεύει ακόμα αυτή η αγορά;

Περιορισμένα μεν, αλλά κάτι κινείται. Επόμενη ερώτησή μας είναι τα χειριστήρια για τα PC. Πώς προέκυψαν;


Ναι, τα 15-πινα. Μου τα ζήταγαν πολύ οι καταστηματάρχες και δεν ήθελα να τους χαλάσω χατίρι, μιας και είχαμε καλές σχέσεις. Με τη σταδιακή πτώση της Amiga, και την άνοδο των PCs, ήταν φυσικό επακόλουθο. Συνεργάστηκα λοιπόν με έναν πολύ ικανό μηχανολόγο, και βγάλαμε τη σχετική πλακέτα υποστήριξης για PC, στο ίδιο κέλυφος πάντα.
 
Το Pacman II έχει κάποιες αμυχές αριστερά και δεξιά, γιατί;

Ήταν έμπνευση από το Game boy. Μου άρεσε το σχέδιο της Nintendo, οπότε αποφάσισα να φτιάξω κάτι παρεμφερές.

Το θέμα της υποστήριξης USB στα χειριστήρια σου;


Όπως προανέφερα και πριν, με πρόλαβε ο χρόνος. Παρόλα αυτά, το είχα μελετήσει στο μυαλό μου, και θυμάμαι ότι είχα καταλήξει στο πώς θα ήτανε η πλακέτα για να υποστηρίξει και USB. Να σας πω την αλήθεια όμως, πια δεν βλέπω τη χρησιμότητα. Όλοι παίζουν είτε με πληκτρολόγιο είτε με joypad...

Ναι, σωστό αυτό που λες.

Και μιας και το έφερε η κουβέντα για τα joypads, το Playstation το έχω ανοίξει, και σας πληροφορώ ότι είναι πολύ καλή και σύγχρονη κατασκευή τα χειριστήρια του. Χρησιμοποιείται σιλικόνη, η οποία είναι πολύ ανθεκτική, και εξομοιώνεται η κίνηση του ελατηρίου, άρα είναι πρακτικά αθάνατο. Και προφανώς είναι αυτοματοποιημένη η παραγωγή πια, όχι hand made όπως τα δικά μου προϊόντα.

Η παραγωγή των χειριστηρίων είχε φτάσει κάποια στιγμή στο απόγειο της;

Όχι, ήταν πάντα ελεγχόμενη από εμάς, αφού δεν ψάχναμε το μέγιστο κέρδος. Αλλά με αυτά και με αυτά, η παραγωγή πρέπει να ξεπέρασε τα 20.000 κομμάτια στο σύνολο. Πάντως, εάν είχα παραμείνει στο χώρο, σίγουρα θα το βελτίωνα ακόμα περισσότερο το χειριστήριο, σας το εγγυώμαι αυτό!

Βλέπουμε ότι είχες πατεντάρει και τη δημιουργία σου, όπως φαίνεται στη σφραγίδα.

Ναι, είχα πάει στον Οργανισμό Κατοχύρωσης Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αλλά δεν έλεγε και τίποτα αυτό.
 
Η διαφορά στην σκληρότητα μεταξύ των χειριστηρίων σου που οφειλόταν;

Ήταν κυρίως θέμα του ελατηρίου, ανάλογα την παρτίδα που μας φέρνανε δηλαδή. Είναι σίγουρα όμως και θέμα αίσθησης για τον κάθε χρήστη.

Ποιος ο λόγος της έλλειψης 2ου fire button; Αν δεν απατώμαι, το Tomahawk είχε πρόβλεψη για καλωδίωση 2ου button, αλλά τελικά στο Pacman ΙΙ είδαμε μια τέτοια υλοποίηση.

Ο σκοπός ήταν η εξυπηρέτηση αριστερόχειρων και δεξιόχειρων, τίποτα περισσότερο. Γενικά ο στόχος μας ήταν το χειριστήριο των arcades να το φέρουμε στους home users. Δεν ψάχναμε κάτι εξεζητημένο. Επιπλέον, επειδή είχαμε παρατηρήσει το πόση δύναμη ασκούσανε οι χρήστες στα coin-op, είχαμε ως πρωταρχικό στόχο την αντοχή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι από την πολύ έντονη χρήση των καμπίνων στα ουφάδικα, συχνά έμενε ο λεβιές χωρίς τη μπίλια! Και παίζαμε με το σίδερο μόνο, και ματώναμε και τα χέρια μας από τη μανία!


Το θέμα της αντοχής σε επιβεβαιώνει γιατί προτιμήθηκε από άπαντες στην Ελλάδα.

Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι κάποια μαγαζιά που είχαν ξεκινήσει παλιότερα σε ένα πρώιμο στυλ Internet Cafe, και χρεώνανε παιχνίδια τύπου Kick Off με την ώρα, και κατέληξαν να πάρουν χειριστήρια από εμάς, αφού ήταν τα πιο ανθεκτικά στην αγορά. Αυτό ήταν μία δικαίωση για εμάς σίγουρα.

Και στο Computer Show του Pixel, στα πρωταθλήματα που διοργανώνανε στην εκπομπή, με Tomahawk παίζανε.


Δεν το ήξερα. Δηλαδή παίζει ακόμα αυτό (πιάνοντας ένα Tomahawk στα χέρια του);

Είτε το πιστεύεις είτε όχι, παίζει περίπου το 95% των χειριστηρίων σου! Συνήθως μπορεί να χαλάσει η βεντούζα ή να κοπεί το καλώδιο στην ένωση με το κουτί.

Κρίμα, δεν ξέρω αν υπάρχουν καθόλου ανταλλακτικά. Θα κοιτάξω και αν βρω οτιδήποτε θα σας τα δώσω να επιδιορθώσετε όποιες βλάβες μπορείτε.

Κοίτα Νίκο, εμείς φέραμε και το χαρτί της εγγύησης "Aneroussis Control", οπότε είμαστε καλυμμένοι (γέλια)!


Για το καλώδιο ερχόντουσαν συνέχεια για επισκευή, και πάντα τους έδειχνα πως να το δένουν σωστά, δίνοντας λίγο λάσκα με τα δάχτυλα (μας το δείχνει και στην πράξη).

Να ξέρεις ότι σε αντίθεση με τα άλλα χειριστήρια, το δικό σου το προϊόν το αγοράζαμε 2 και 3 φορές, ακριβώς επειδή ήταν πολύ καλό. Είχες τότε ιδέα της απήχησης που είχαν τα χειριστήριά σου;


Χωρίς internet & social media, δεν ήταν εύκολο να το καταλάβει κάποιος τότε. Κοιτάχτε, δεν είχα καταλάβει τότε το κόλπο του να βγάζεις ένα προϊόν και να χαλάει γρήγορα ώστε να πουλάς το επόμενο. Και, δυστυχώς, όποιος προσεγγίζει μια δουλειά συναισθηματικά, συνήθως βγαίνει χαμένος.

Και το μαγαζί σου (δείχνοντας στον Νίκο μια σχετική διαφήμιση στο User);

Μπροστά από το εργαστήριο στη Σαράφη, φτιάξαμε σε δεύτερο χρόνο και το μαγαζί. Και εμπορευόμασταν, πλην των χειριστηρίων μας, και υπολογιστές (κυρίως Αmiga) και κάποια περιφερειακά. Και το απόθεμα ξέρετε, προέκυπτε πολλές φορές με ανταλλαγές. Π.χ. δίναμε 5 χειριστήρια και μας έδιναν μια Αmiga!

Με τα καταστήματα και τους μεσολαβητές τι σχέση είχες γενικά;

Σε γενικές γραμμές είχα πολύ καλές σχέσεις. Και αν κάποιος δεν είχε και μετρητά, έπαιρνα και επιταγές. Μου χρώσταγε κόσμος αρκετά λεφτά από επιταγές, αλλά τότε δεν ανησυχούσες ότι θα χάσεις τα λεφτά σου.

Με τον τύπο της εποχής;

Κάναμε καλές διαφημισούλες τότε, σπρώχναμε χρήμα για διαφήμιση. Με όλα τα περιοδικά είχα καλές σχέσεις ανεξαιρέτως.

Πότε τελείωσε η καριέρα σου στο χώρο;

Κάπου στα 1992 με 1993. Ήρθαν τα τυχερά παιχνίδια και τα "φρουτάκια", που απέφεραν πολύ περισσότερο χρήμα, οπότε στραφήκαμε σταδιακά προς τα εκεί. Και τα περισσότερα λεφτά ήρθανε ουσιαστικά προς το τέλος του '90 με το "Mega Game", μια δική μου δημιουργία. Ήταν μια καμπίνα για ιππόδρομο, "φρουτάκια", games κλπ, που πούλησε πολύ και μου άφησε τρομερό κέρδος.

Πάντως κυκλοφορούσαν τα χειριστήριά σου και μετά το 1992.

Αυτό ίσως συνέβη γιατί μου ζητούσαν συνέχεια να τους παραδίδω εμπόρευμα, χωρίς απαραίτητα να έχουν λάβει παραγγελίες από πελάτες. Προφανώς στοκάρανε, αφού έβλεπαν ότι πουλάει.

Από στοκ και εξαρτήματα σου έμεινε κάτι;

Από στοκ τίποτα, έφυγαν όλα. Τα καλούπια και τα τεχνικά σχέδια ίσως υπάρχουν ακόμα παρατημένα κάπου στο παλιό εργαστήριο. Θα προσπαθήσω να εντοπίσω ό,τι μπορώ, παρότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, και να σας τα δώσω.

Αν στο μέλλον αποφασίσουμε να φτιάξουμε μια παρτίδα, όχι για εμπορική εκμετάλλευση, αλλά για την πάρτη μας, θα μπορούσες να μας δώσεις κάποιες γενικές κατευθύνσεις;


Αν ασχοληθείτε εσείς, φυσικά. Αλλά, εδώ που τα λέμε, η Amiga θα υπάρχει βρε παιδιά;

Όλοι όσοι ασχολούμαστε, θέλουμε και προσπαθούμε να τη διατηρήσουμε ζωντανή. Εσύ ασχολείσαι καθόλου με  computers & games αυτόν τον καιρό;

Όχι, καθόλου, τα παράτησα πια. Ασχολούμαι με το νόμιμο στοίχημα μέσω διαδικτύου.

Πες μας κλείνοντας κάτι που σου έχει μείνει από τότε.

Παρότι μιλάμε για χειριστήρια, εγώ είχα κολλήσει με ένα game που παιζόταν με mouse, το "Arkanoid". Όταν μετά τον Spectrum πήρα την Amiga 500, είχα κολλήσει ασταμάτητα με αυτό το παιχνίδι! Μιλάμε βδομάδες ολόκληρες κολλημένος! Δεν μπορείτε να φανταστείτε κόλλημα!

Πίστεψέ μας, μπορούμε! Γενικά ποιες ήταν οι εντυπώσεις σου από την Amiga ως χρήστης;

Η Αmiga 500 είχε πολύ όμορφα γραφικά, και ήταν σίγουρα πολύ μπροστά από την εποχή της. Ειδικά μετά τον Spectrum, έδειχνε απίστευτα εντυπωσιακή. Επίσης ασχολήθηκα λίγο και με την Αmiga 3000, κυρίως επειδή την εμπορευόμασταν στο μαγαζί. Γενικά πάντως, τότε ήταν σχετικά εύκολο να ξεκινήσεις μια δουλίτσα μόνος και να την εξελίξεις. Τώρα δεν γίνονται αυτά.

Η συζήτηση έχει τελειώσει πια, οπότε ξεφυλλίζουμε μαζί με το Νίκο τα τότε περιοδικά του χώρου. Του κάνουν εντύπωση τα διθυραμβικά άρθρα για τα χειριστήριά του, ενώ ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Ξεφυλλίζει και το περιοδικό μας, και κοντοστέκεται στο review του "Out Run", λέγοντας: "Καλά, ποιος παίζει ακόμα "Out Run";" (γέλια). Μόνο "Out Run"; Και "Kick Off", και "Sensible", και "Renegade", και "Turrican" παίζουμε ακόμα. Ας όψονται τα αθάνατα χειριστήρια δια χειρός Νίκου Ανερούση!Στο επανιδείν φίλε Νίκο...

 

Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος του Retro Planet που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2014 και απαγορεύεται η επαναδημοσίευσή της τμηματικά ή εξ' ολοκλήρου χωρίς γραπτή άδεια από τους υπευθύνους του περιοδικού.