Συνέντευξη με το Νίκο Ανερούση, δημιουργό των θρυλικών χειριστηρίων της "Aneroussis Control"
από τους Κώστα "dinohatzi" Χατζηβασιλείου και Νίκο "Maletoth" Κανελλόπουλο
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 αναδείχθηκαν διάφορα διλήμματα στο χώρο του computing, όπως Spectrum vs Amstrad, Αmiga vs Atari ST, αλλά και Kick Off vs Sensible Soccer. Σχετικό ερώτημα όσον αφορά τα χειριστήρια δεν τέθηκε ποτέ στη χώρα μας, αφού συμφωνούσαμε όλοι παμψηφεί ότι τα joysticks του Νίκου Ανερούση, ιδιοκτήτη της Aneroussis Control, ήταν ό,τι πιο ανθεκτικό και ταυτόχρονα χρηστικό υπήρχε στην Ελληνική αγορά, μακράν του δεύτερου. Όσο για τους ξένους, αφήστε τους ακόμα να παλεύουν με τα Quickshot και τα Competition Pro!
Πάντα είχαμε απορίες λοιπόν, για το πώς βρέθηκε στο χώρο του computing ο συγκεκριμένος δημιουργός, πότε ξεκίνησε, τι δυσκολίες αντιμετώπισε, και τι εμπειρίες απεκόμισε. Μέσα από συζητήσεις στο forum του amigaplanet.gr, αποφασίσαμε να ψάξουμε το Νίκο Ανερούση, ο οποίος, για καλή μας τύχη, όχι μόνο εντοπίστηκε εύκολα, αλλά ήταν και πολύ δεκτικός στην ιδέα να συζητήσει μαζί μας. Πήγαμε λοιπόν στο χώρο του στο Αιγάλεω, όπου παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας, και πιάσαμε μια ωραία συζήτηση, σαν φίλοι από τα παλιά. Πάμε λοιπόν!
Κύριε Ανερούση, πείτε μας λίγο για τη ζωή σας πριν τα χειριστήρια.
Καταρχάς να με λέτε Νίκο. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, δεν είχα επαφή με το χώρο των υπολογιστών από εμπορικής πλευράς. Ανήκα στο πολιτικό προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας, και ήμουν απλά ένας user που γούσταρε να παίζει video games, πρώτα στα "ουφάδικα" και έπειτα και στους προσωπικούς υπολογιστές.
Ποιος ήταν ο πρώτος σου υπολογιστής;
Πρώτος μου υπολογιστής ήταν ο ZX Spectrum κάπου στα τέλη 1982 με αρχές 1983, τον οποίο απέκτησα όταν ήμουν 25 χρονών.
Χρονικά πότε ξεκινάει η ενασχόλησή σου με το χώρο των υπολογιστών από εμπορικής πλευράς;
Η εμπλοκή μου με το χώρο ήταν καθαρά συμπτωματική. Ξημεροβραδιαζόμασταν με τον αδερφό μου παίζοντας video games στον Spectrum, και κυρίως το "Bruce Lee", που ήταν το αγαπημένο μου! Τότε ήταν δύσκολες οι εποχές, οπότε τη βγάζαμε μέσα, παίζοντας ταβλάκι και video games. Τα joysticks όμως, δε "φτουράγανε" με τίποτα! Ξέρετε, εκείνα με τον ψηλό μοχλό που έσπαγαν στο δευτερόλεπτο (γέλια). Αποφασίσαμε λοιπόν με τον αδερφό μου να φτιάξουμε εμείς ένα μοχλό που να άντεχε στα δύσκολα.
Πως ξεκίνησε λοιπόν ο σχεδιασμός των χειριστηρίων;
Ο σχεδιασμός έγινε στο "γόνατο", μη φανταστείς τίποτα συγκλονιστικό. Στην κουζίνα του σπιτιού, παρέα με τον αδερφό μου, το σχεδιάσαμε και το μοντάραμε επιτόπου. Τον πρώτο καιρό βελτιώναμε συνεχώς το αυτοσχέδιό μας χειριστήριο, και κάναμε ενδελεχή test ως gamers και οι ίδιοι! Μέχρις ότου καταλάβαμε ότι είχαμε φτιάξει κάτι γερό, τουλάχιστον σε σχέση με τα υπάρχοντα χειριστήρια του τότε, είτε ελληνικά είτε ξένα, οπότε είπαμε να το κυνηγήσουμε και εμπορικά. Τότε είχε ξεκινήσει να ανεβαίνει και ο χώρος των υπολογιστών, οπότε είδαμε ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα.
Μίλησε μας λίγο για το πρώτο χειριστήριο που δημιουργήσατε με τον αδερφό σου.
Ξεκινήσαμε με ένα μεταλλικό λεβιεδάκι που προμηθευτήκαμε από κάποιον στο Κερατσίνι (ο οποίος έφτιαχνε εξαρτήματα για σχεδόν όλα τα ουφάδικα που παίζαμε στα τέλη του '70). Μου είχε πει μάλιστα ότι είχε βασιστεί σε αντίστοιχα αγγλικά εξαρτήματα για το σχεδιασμό του λεβιέ, τον οποίο να σας ομολογήσω ότι μας τον έδινε αρκετά ακριβά για την εποχή, περίπου 1.000 δραχμές!
Τα υπόλοιπα κομμάτια του χειριστηρίου;
Το σασί το αγοράσαμε από μαγαζί με ηλεκτρικά είδη, ουσιαστικά είναι ένα συνηθισμένο κουτί για γενικές ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και καλωδιώσεις. Τα switcherάκια τα βρίσκαμε και αυτά εύκολα στο εμπόριο, αφού είναι γενικής χρήσης, τότε ήταν ταϊβανέζικης προέλευσης. Και πήραμε και μια τετράδα βεντούζες από άλλα χειριστήρια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι παίρνουμε το λεβιεδάκι, το εφαρμόζουμε πάνω σε ένα κουτί, μια ταστιέρα που είχα βρει από κάτι άχρηστα ανταλλακτικά της Αεροπορίας. Το τρυπήσαμε από εδώ, το τρυπήσαμε από εκεί, του βάλαμε καρόβιδες, παλεύαμε με καλώδια και καλωδιώσεις, ανοίγοντας παράλληλα και τα εισαγόμενα joysticks ώστε να καταλάβουμε τη συνδεσμολογία, μέχρι που το πετύχαμε. Αυτό ήταν που μου άρεσε πάρα πολύ από εκείνη την εποχή: το ψάξιμο, ο πειραματισμός, η δοκιμή. Και σιγά-σιγά, μετά τις πολλές δοκιμές, το φέραμε και στην παραγωγή, κάπου στο 1986.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμπορική συναλλαγή;
Ναι, ήταν σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρα και 3ης Σεπτεμβρίου, όπου πήγαμε να δείξουμε το χειριστήριο που είχαμε φτιάξει, και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μας ρωτάει ο καταστηματάρχης:
- Είναι καλό βρε παιδιά;
- Ναι, καλό είναι.
- Δε σας βλέπω και πολύ σίγουρους (γέλια)!
- Είναι, είναι, εμείς με αυτό παίζουμε και αντέχει!
- Εντάξει, αφήστε μου ένα και βλέπουμε.
Μας παίρνει που λέτε την επόμενη μέρα και μας λέει "Φέρτε μου καμιά δεκαριά!".
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πρώτα 12άδες και μετά κούτες, και τις πηγαίναμε στα κομπιουτερομάγαζα στα Εξάρχεια. Θυμάμαι μάλιστα, που εμείς βάζαμε λίγο λαδάκι στη μπίλια για καλή τριβή και απόκριση του μοχλού. Και ενίοτε κατά τη μεταφορά μπορεί να χυνότανε λίγο λάδι στην επιφάνεια του χειριστηρίου, και άφηνε ένα ίχνος. Και αντί να ενοχλούνται οι καταστηματάρχες, μας λέγανε ότι οι πελάτες ζητάγανε επίμονα να αγοράσουν από το "λαδωμένο"(γέλια)!
Ήσουν ο πρώτος στο χώρο χρονικά;
Όχι, πρώτος στο χώρο κατασκευής χειριστηρίων ήταν ο Γιάννης της JSM. Αλλά θεωρώ ότι το προσέγγισε το θέμα πολύ εμπορικά, δηλαδή χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν πιο φθηνά υλικά για να έχει αρκετό κέρδος. Ίσως στην πορεία να είχε δίκιο, αλλά τότε δεν συμφωνούσα με αυτή την προσέγγιση.
Ποια ήταν τα προϊόντα που είχες κυκλοφορήσει, και προς τι οι συχνές αλλαγές στις ονομασίες των χειριστηρίων σου;
Ουσιαστικά ήταν η ίδια βάση, την οποία βελτιώναμε συνεχώς, είτε το λέγανε "Star Fighter", είτε "Super Stick", είτε "Pacman", είτε "Tomahawk". Μας την "έδινε" βασικά πάνω στο μοντάρισμα, και αλλάζαμε τον τίτλο ή πετάγαμε ένα "For ever". Όπως έλεγαν και οι Αεκτζήδες "ΑΕΚ for ever"!
Τι ομάδα είσαι, μιας και το έφερες στην κουβέντα;
Αιγάλεω είμαι, αλλά πια δεν ασχολούμαι και τόσο φανατικά. Παλιά πήγαινα πολύ γήπεδο, αλλά είχα μπλέξει σε κάτι επεισόδια, και αποφάσισα ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι.
Επιστρέφοντας στα χειριστήρια, με τα παιδιά της CMS ή της JSM τι σχέση είχατε;
Τότε μια και δεν ήμασταν πολυεθνικές, δεν υπήρχε έχθρα. Τα λέγαμε σε φιλικό τόνο, παρότι ήτανε ανταγωνιστές στο χώρο.
Πάντως από τον τρόπο που μου περιγράφεις, δεν έβγαλες χρήματα, τουλάχιστον στην αρχή.
Προφανώς όχι! Επειδή βάζαμε από την τσέπη μας για να φέρουμε τα εξαρτήματα και να τρέξουμε την όλη παραγωγή, χρειάστηκε κάποιο διάστημα για να πεις ότι βγάλαμε κάποια ικανοποιητικά λεφτά. Ουσιαστικά, με το Pacman ήρθανε καλύτερα χρήματα. Αλλά πάντα για μας ήταν 2ο χαρτζιλίκι, και όχι βιοποριστική ανάγκη, όπως ίσως για κάποιους άλλους.
Σε κάποιες διαφημίσεις στον ειδικό τύπο, αναφερόταν το όνομα "Delta Computers" ως διανομέας σου.
Ήταν μια εισαγωγική εταιρεία που έφερνε spares και αναλώσιμα, από Ταϊβάν κυρίως. Ήμασταν φίλοι με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος μας ώθησε να γίνουμε αποκλειστικά σχεδιαστές, και να αναλάβει αυτός την προώθηση των προϊόντων μας. Και είχε δίκιο. Θυμάμαι ότι είχε ξεκινήσει και ο ίδιος παραγωγή joysticks αλλά δεν περπάτησε. Η PIM software ήταν επίσης διανομέας μας, και με αυτούς είχαμε καλές σχέσεις.
Πες μας για τη διαδικασία παραγωγής;
Η παραγωγή γινότανε βάσει των καλουπιών που είχα σχεδιάσει σε ένα μηχανουργείο στο Ρουφ, πίσω από τη Γεωπονική σχολή.
Τα εξαρτήματα ερχόντουσαν από έξω;
Οι βεντούζες ήταν καθαρά ελληνικής παραγωγής. Το ίδιο και ο λεβιές. Ουσιαστικά μετά από ένα σημείο, μόνο τα διακοπτάκια ήταν εισαγωγή. Και είχαμε διαλέξει τα καλύτερα, γιατί βασίζονταν σε ελατήριο, το οποίο πρακτικά είναι αθάνατο, σε σχέση με άλλα διακοπτάκια που βασίζονταν σε λαμάκια, τα οποία με τη συνεχή χρήση έσπαγαν. Το ίδιο ισχύει και για το μπουτόν. Μην φανταστείτε ότι τα πράγματα τότε ήταν τόσο απλά όπως τώρα: sites και emails δεν είχαμε. Για να παραγγείλω μια παρτίδα switches από εξωτερικό, πήγαινα σε ένα γραφείο στους Αμπελόκηπους που είχε fax, το οποίο και με χρέωνε! Τότε ήταν πολυτέλεια το fax βλέπεις. Και χρειαζόταν να βρούμε και άτομο να μιλάει τη γλώσσα του εκάστοτε προμηθευτή που απευθυνόμασταν, γιατί δεν μίλαγαν όλοι Αγγλικά!
Κοστολογικά την είχες αποτιμήσει την όλη διαδικασία;
Αναλυτικά δεν είχα κάτσει να αποτυπώσω κόστη, εργατοώρες κτλ. Τα καλούπια είχαν κοστίσει γύρω στα 1,5-2 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία σταδιακά τα απόσβεσα, αλλά πότε δεν τα υπολόγισα επακριβώς. Και η παραγωγή προχώραγε ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των εξαρτημάτων, αν τελειώνανε τα εξαρτήματα, παραγγέλναμε νέα, και με την παραλαβή, συνεχίζαμε την παραγωγή. Όλα μόνος μου τα έκανα ουσιαστικά, μέχρι και τις σακούλες και τα κουτάκια τα έψαχνα από εδώ και από εκεί. Όταν έχεις όρεξη, όλα γίνονται! Κάποια στιγμή μόνο είχα φέρει και δύο φίλους και με βοηθάγανε τα απογεύματα στο μοντάρισμα.
Οπότε και όλα τα χειριστήρια που έχουμε εμείς τώρα, είναι 100% δικού σου σχεδιασμού και παραγωγής;
Ναι, είναι όλα παιδιά μου!
Από θέμα χρόνου;
Δεν το είχα μελετήσει ενδελεχώς. Βάσει των παραγγελιών που δεχόμουν, σε συνάρτηση με την ανάγκη σε εξαρτήματα, κινούμουν ανάλογα.
Πες μας λίγο για την εξωτερική εμφάνιση και την συσκευασία.
Όσο πούλαγε το προϊόν, βελτίωνα σταδιακά και την εξωτερική εμφάνιση. Για παράδειγμα, αφού έφτασα να κάνω μεγάλη κατανάλωση στον πλαστικατζή, προσφέρθηκε να μου βάλει το σήμα της εταιρείας στο κάτω μέρος των χειριστηρίων, κάτι σαν σφραγίδα! Η πακετοποίηση επίσης, στο εργαστήριο γινόταν. Και τα μαγαζιά ήταν έτοιμα και περιμένανε ανυπόμονα! Και καμιά φορά δεν μπορούσαν να περιμένουν να τα πάω εγώ, και ερχόντουσαν οι ίδιοι στο εργαστήριο να τα πάρουν! Η δε εξωτερική συσκευασία ήταν μινιμαλιστική, από συνειδητή επιλογή μου. Δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον πελάτη, ότι παίρνει τάχα μου κάτι φανταχτερό. Ήθελα να τον κερδίζει το περιεχόμενο, όχι το περιτύλιγμα.
Όσον αφορά τα σχεδιάκια πάνω στα χειριστήρια;
Είχα δει σε Αμερικάνικα πολεμικά αεροπλάνα, δίπλα στο αστέρι να υπάρχουν δύο γραμμούλες αριστερά και δεξιά, οπότε το αποτύπωσα πάνω στο κουτί του χειριστηρίου. Το ίδιο και με το αστέρι στις κατευθύνσεις του μοχλού.
Η τιμή πως προσδιοριζόταν;
Βάσει της αγοράς. Βλέπαμε πόσο περίπου κινούνταν οι τιμές, βλέπαμε ότι βγαίναμε, οπότε ξέραμε περίπου πόσο να το αποτιμήσουμε.
Έστελνες και επαρχία;
Όχι, με αυτά ασχολούνταν τα μαγαζιά και οι αντιπρόσωποί μου.
Σκέψεις για το εξωτερικό;
Από κάποιες συζητήσεις που είχαμε κάνει με φίλους και συνεργάτες, μας είχαν πει ότι θα "περπάταγε" σίγουρα, π.χ. στη Γαλλία, στην Ισπανία. Αλλά ουσιαστικά δεν ασχοληθήκαμε με την προοπτική του εξωτερικού, γιατί αποφασίσαμε να απασχοληθούμε σε άλλες δραστηριότητες.
Να ξέρεις πάντως ότι ακόμα οι ξένοι δεν γνωρίζουν τι εστί Τomahawk. Τώρα μόλις βγάλανε ένα παρόμοιο stick, στο πολύ πιο χοντροκομμένο όμως.
Μου κάνει εντύπωση, δουλεύει ακόμα αυτή η αγορά;
Περιορισμένα μεν, αλλά κάτι κινείται. Επόμενη ερώτησή μας είναι τα χειριστήρια για τα PC. Πώς προέκυψαν;
Ναι, τα 15-πινα. Μου τα ζήταγαν πολύ οι καταστηματάρχες και δεν ήθελα να τους χαλάσω χατίρι, μιας και είχαμε καλές σχέσεις. Με τη σταδιακή πτώση της Amiga, και την άνοδο των PCs, ήταν φυσικό επακόλουθο. Συνεργάστηκα λοιπόν με έναν πολύ ικανό μηχανολόγο, και βγάλαμε τη σχετική πλακέτα υποστήριξης για PC, στο ίδιο κέλυφος πάντα.
Το Pacman II έχει κάποιες αμυχές αριστερά και δεξιά, γιατί;
Ήταν έμπνευση από το Game boy. Μου άρεσε το σχέδιο της Nintendo, οπότε αποφάσισα να φτιάξω κάτι παρεμφερές.
Το θέμα της υποστήριξης USB στα χειριστήρια σου;
Όπως προανέφερα και πριν, με πρόλαβε ο χρόνος. Παρόλα αυτά, το είχα μελετήσει στο μυαλό μου, και θυμάμαι ότι είχα καταλήξει στο πώς θα ήτανε η πλακέτα για να υποστηρίξει και USB. Να σας πω την αλήθεια όμως, πια δεν βλέπω τη χρησιμότητα. Όλοι παίζουν είτε με πληκτρολόγιο είτε με joypad...
Ναι, σωστό αυτό που λες.
Και μιας και το έφερε η κουβέντα για τα joypads, το Playstation το έχω ανοίξει, και σας πληροφορώ ότι είναι πολύ καλή και σύγχρονη κατασκευή τα χειριστήρια του. Χρησιμοποιείται σιλικόνη, η οποία είναι πολύ ανθεκτική, και εξομοιώνεται η κίνηση του ελατηρίου, άρα είναι πρακτικά αθάνατο. Και προφανώς είναι αυτοματοποιημένη η παραγωγή πια, όχι hand made όπως τα δικά μου προϊόντα.
Η παραγωγή των χειριστηρίων είχε φτάσει κάποια στιγμή στο απόγειο της;
Όχι, ήταν πάντα ελεγχόμενη από εμάς, αφού δεν ψάχναμε το μέγιστο κέρδος. Αλλά με αυτά και με αυτά, η παραγωγή πρέπει να ξεπέρασε τα 20.000 κομμάτια στο σύνολο. Πάντως, εάν είχα παραμείνει στο χώρο, σίγουρα θα το βελτίωνα ακόμα περισσότερο το χειριστήριο, σας το εγγυώμαι αυτό!
Βλέπουμε ότι είχες πατεντάρει και τη δημιουργία σου, όπως φαίνεται στη σφραγίδα.
Ναι, είχα πάει στον Οργανισμό Κατοχύρωσης Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αλλά δεν έλεγε και τίποτα αυτό.
Η διαφορά στην σκληρότητα μεταξύ των χειριστηρίων σου που οφειλόταν;
Ήταν κυρίως θέμα του ελατηρίου, ανάλογα την παρτίδα που μας φέρνανε δηλαδή. Είναι σίγουρα όμως και θέμα αίσθησης για τον κάθε χρήστη.
Ποιος ο λόγος της έλλειψης 2ου fire button; Αν δεν απατώμαι, το Tomahawk είχε πρόβλεψη για καλωδίωση 2ου button, αλλά τελικά στο Pacman ΙΙ είδαμε μια τέτοια υλοποίηση.
Ο σκοπός ήταν η εξυπηρέτηση αριστερόχειρων και δεξιόχειρων, τίποτα περισσότερο. Γενικά ο στόχος μας ήταν το χειριστήριο των arcades να το φέρουμε στους home users. Δεν ψάχναμε κάτι εξεζητημένο. Επιπλέον, επειδή είχαμε παρατηρήσει το πόση δύναμη ασκούσανε οι χρήστες στα coin-op, είχαμε ως πρωταρχικό στόχο την αντοχή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι από την πολύ έντονη χρήση των καμπίνων στα ουφάδικα, συχνά έμενε ο λεβιές χωρίς τη μπίλια! Και παίζαμε με το σίδερο μόνο, και ματώναμε και τα χέρια μας από τη μανία!
Το θέμα της αντοχής σε επιβεβαιώνει γιατί προτιμήθηκε από άπαντες στην Ελλάδα.
Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι κάποια μαγαζιά που είχαν ξεκινήσει παλιότερα σε ένα πρώιμο στυλ Internet Cafe, και χρεώνανε παιχνίδια τύπου Kick Off με την ώρα, και κατέληξαν να πάρουν χειριστήρια από εμάς, αφού ήταν τα πιο ανθεκτικά στην αγορά. Αυτό ήταν μία δικαίωση για εμάς σίγουρα.
Και στο Computer Show του Pixel, στα πρωταθλήματα που διοργανώνανε στην εκπομπή, με Tomahawk παίζανε.
Δεν το ήξερα. Δηλαδή παίζει ακόμα αυτό (πιάνοντας ένα Tomahawk στα χέρια του);
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, παίζει περίπου το 95% των χειριστηρίων σου! Συνήθως μπορεί να χαλάσει η βεντούζα ή να κοπεί το καλώδιο στην ένωση με το κουτί.
Κρίμα, δεν ξέρω αν υπάρχουν καθόλου ανταλλακτικά. Θα κοιτάξω και αν βρω οτιδήποτε θα σας τα δώσω να επιδιορθώσετε όποιες βλάβες μπορείτε.
Κοίτα Νίκο, εμείς φέραμε και το χαρτί της εγγύησης "Aneroussis Control", οπότε είμαστε καλυμμένοι (γέλια)!
Για το καλώδιο ερχόντουσαν συνέχεια για επισκευή, και πάντα τους έδειχνα πως να το δένουν σωστά, δίνοντας λίγο λάσκα με τα δάχτυλα (μας το δείχνει και στην πράξη).
Να ξέρεις ότι σε αντίθεση με τα άλλα χειριστήρια, το δικό σου το προϊόν το αγοράζαμε 2 και 3 φορές, ακριβώς επειδή ήταν πολύ καλό. Είχες τότε ιδέα της απήχησης που είχαν τα χειριστήριά σου;
Χωρίς internet & social media, δεν ήταν εύκολο να το καταλάβει κάποιος τότε. Κοιτάχτε, δεν είχα καταλάβει τότε το κόλπο του να βγάζεις ένα προϊόν και να χαλάει γρήγορα ώστε να πουλάς το επόμενο. Και, δυστυχώς, όποιος προσεγγίζει μια δουλειά συναισθηματικά, συνήθως βγαίνει χαμένος.
Και το μαγαζί σου (δείχνοντας στον Νίκο μια σχετική διαφήμιση στο User);
Μπροστά από το εργαστήριο στη Σαράφη, φτιάξαμε σε δεύτερο χρόνο και το μαγαζί. Και εμπορευόμασταν, πλην των χειριστηρίων μας, και υπολογιστές (κυρίως Αmiga) και κάποια περιφερειακά. Και το απόθεμα ξέρετε, προέκυπτε πολλές φορές με ανταλλαγές. Π.χ. δίναμε 5 χειριστήρια και μας έδιναν μια Αmiga!
Με τα καταστήματα και τους μεσολαβητές τι σχέση είχες γενικά;
Σε γενικές γραμμές είχα πολύ καλές σχέσεις. Και αν κάποιος δεν είχε και μετρητά, έπαιρνα και επιταγές. Μου χρώσταγε κόσμος αρκετά λεφτά από επιταγές, αλλά τότε δεν ανησυχούσες ότι θα χάσεις τα λεφτά σου.
Με τον τύπο της εποχής;
Κάναμε καλές διαφημισούλες τότε, σπρώχναμε χρήμα για διαφήμιση. Με όλα τα περιοδικά είχα καλές σχέσεις ανεξαιρέτως.
Πότε τελείωσε η καριέρα σου στο χώρο;
Κάπου στα 1992 με 1993. Ήρθαν τα τυχερά παιχνίδια και τα "φρουτάκια", που απέφεραν πολύ περισσότερο χρήμα, οπότε στραφήκαμε σταδιακά προς τα εκεί. Και τα περισσότερα λεφτά ήρθανε ουσιαστικά προς το τέλος του '90 με το "Mega Game", μια δική μου δημιουργία. Ήταν μια καμπίνα για ιππόδρομο, "φρουτάκια", games κλπ, που πούλησε πολύ και μου άφησε τρομερό κέρδος.
Πάντως κυκλοφορούσαν τα χειριστήριά σου και μετά το 1992.
Αυτό ίσως συνέβη γιατί μου ζητούσαν συνέχεια να τους παραδίδω εμπόρευμα, χωρίς απαραίτητα να έχουν λάβει παραγγελίες από πελάτες. Προφανώς στοκάρανε, αφού έβλεπαν ότι πουλάει.
Από στοκ και εξαρτήματα σου έμεινε κάτι;
Από στοκ τίποτα, έφυγαν όλα. Τα καλούπια και τα τεχνικά σχέδια ίσως υπάρχουν ακόμα παρατημένα κάπου στο παλιό εργαστήριο. Θα προσπαθήσω να εντοπίσω ό,τι μπορώ, παρότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, και να σας τα δώσω.
Αν στο μέλλον αποφασίσουμε να φτιάξουμε μια παρτίδα, όχι για εμπορική εκμετάλλευση, αλλά για την πάρτη μας, θα μπορούσες να μας δώσεις κάποιες γενικές κατευθύνσεις;
Αν ασχοληθείτε εσείς, φυσικά. Αλλά, εδώ που τα λέμε, η Amiga θα υπάρχει βρε παιδιά;
Όλοι όσοι ασχολούμαστε, θέλουμε και προσπαθούμε να τη διατηρήσουμε ζωντανή. Εσύ ασχολείσαι καθόλου με computers & games αυτόν τον καιρό;
Όχι, καθόλου, τα παράτησα πια. Ασχολούμαι με το νόμιμο στοίχημα μέσω διαδικτύου.
Πες μας κλείνοντας κάτι που σου έχει μείνει από τότε.
Παρότι μιλάμε για χειριστήρια, εγώ είχα κολλήσει με ένα game που παιζόταν με mouse, το "Arkanoid". Όταν μετά τον Spectrum πήρα την Amiga 500, είχα κολλήσει ασταμάτητα με αυτό το παιχνίδι! Μιλάμε βδομάδες ολόκληρες κολλημένος! Δεν μπορείτε να φανταστείτε κόλλημα!
Πίστεψέ μας, μπορούμε! Γενικά ποιες ήταν οι εντυπώσεις σου από την Amiga ως χρήστης;
Η Αmiga 500 είχε πολύ όμορφα γραφικά, και ήταν σίγουρα πολύ μπροστά από την εποχή της. Ειδικά μετά τον Spectrum, έδειχνε απίστευτα εντυπωσιακή. Επίσης ασχολήθηκα λίγο και με την Αmiga 3000, κυρίως επειδή την εμπορευόμασταν στο μαγαζί. Γενικά πάντως, τότε ήταν σχετικά εύκολο να ξεκινήσεις μια δουλίτσα μόνος και να την εξελίξεις. Τώρα δεν γίνονται αυτά.
Η συζήτηση έχει τελειώσει πια, οπότε ξεφυλλίζουμε μαζί με το Νίκο τα τότε περιοδικά του χώρου. Του κάνουν εντύπωση τα διθυραμβικά άρθρα για τα χειριστήριά του, ενώ ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Ξεφυλλίζει και το περιοδικό μας, και κοντοστέκεται στο review του "Out Run", λέγοντας: "Καλά, ποιος παίζει ακόμα "Out Run";" (γέλια). Μόνο "Out Run"; Και "Kick Off", και "Sensible", και "Renegade", και "Turrican" παίζουμε ακόμα. Ας όψονται τα αθάνατα χειριστήρια δια χειρός Νίκου Ανερούση!Στο επανιδείν φίλε Νίκο...
Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος του Retro Planet που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2014 και απαγορεύεται η επαναδημοσίευσή της τμηματικά ή εξ' ολοκλήρου χωρίς γραπτή άδεια από τους υπευθύνους του περιοδικού.
